Lui

Wat zijn we lui. Ons laatste verslag dateert van november 2017. Tijd om wat nieuws te geven aan onze trouwe lezers over wat er zoal is gebeurd (of niet gebeurd).

Na een kort verblijf in Tanger vertrekken we van daaruit naar Genua (Italië). Ja, met de boot.
De zeereis verloopt zonder noemenswaardige incidenten, hoewel… op een gegeven moment het schip “weer” rechtsomkeer maakt. Na een poosje blijkt het geen rechtsomkeer te zijn maar een echte cirkel. Even later worden via de intercom mensen die een familielid of een kennis missen, verzocht zich aan de receptie te melden. Als een lopend vuurtje gaat het gerucht dat er iemand overboord zou zijn gevallen. Wat heel goed mogelijk is als je niet oplet in de harde windstoten.
Na ongeveer een uur cirkelen, samen met een vissersboot in de buurt, vervolgt ons schip zijn weg.
We hebben niets meer vernomen van een eventuele ramp en het personeel leek niet onder de indruk en deed heel normaal. Waarschijnlijk en hopelijk vals alarm. Wij hebben het ook niet nagevraagd.

Aangekomen in Genua rijden we naar Brescia, waar we overnachten. De volgende dag overnachten we in Belgrado (Servië) en de dag daarop komen we aan in Ruse (Bulgarije), 50km van ons dorp.
Jaja, we reizen van Marokko naar Bulgarije aangezien we in december onze verblijfsvergunning moeten vernieuwen.

We overnachten eerst in Ruse, daar zijn we dan ter plaatse voor de immigratiedienst.
Het is zoals gewoonlijk weer een beetje heen en weer geloop voor de nodige papieren en een paar uur rondhangen in de stad, totdat immigratie klaar is met onze gegevens en registratie.
Ons wachten en geloop wordt beloond. Dankzij de juiste documenten i.v.m. ziekteverzekering enzo ... ontvangen we ineens een verblijfsvergunning voor vijf jaar. Joepie.
Wij dachten dat we gedurende vijf jaar, steeds moesten terugkomen. We rijden heel opgelucht en blij, door naar ons dorp. Iedereen blij om ons terug te zien (na amper 3 maanden eigenlijk).

De temperaturen in Bulgarije zijn nog steeds zeer aangenaam, zelfs één dag tot 17 graden. Dit terwijl het verleden jaar op hetzelfde moment -20 was.
In het huis houden we ons bezig met de voorbereidingen voor volgende zomer (de werken), houtzagen voor de kachel en hier en daar een beetje prutsen. We stellen vast dat het in Bulgarije, in de winter ook heel leuk kan zijn.

Tijdens onze laatste week in het dorp, krijgen we bezoek van Eddy’s oudste zoon, Steph. Hij kent het dorp en sommige mensen al van een paar jaar geleden en is blij om er terug te zijn.
Na 20 dagen wachten, krijgen we onze officiële ID-kaart. Vanaf het moment dat we die hebben kunnen we de auto (opnieuw) laten registreren. Met de hulp van een vriend genaamd Rosko lukt dat in twee dagen, maar het is wel kantje boord. Kerst staat voor de deur en het is enorm druk bij KAT, de Bulgaarse DIV.

Gelukkig is alles op tijd geregeld en vertrekken we op 22 december richting Luxemburg. Omdat Steph meerijdt, zijn we met drie chauffeurs, dat is beter dan twee! We rijden goed door.
We logeren weer in Belgrado, dan in Duistland en op 24 december zijn we in onze chalet. Net op tijd omdat we de dag erna verwacht worden in Itterbeek, om kerst te vieren bij Eddy’s dochter.

Sindsdien is het een op en af rijden, naar familie en vrienden. Afspraken bij de tandarts, redelijk opeenvolgend, blokkeren ons een beetje. Het is niet de moeite om naar Luxemburg terug te rijden, dus blijven we hangen bij familie en vrienden.
We gebruiken de tijd dan ook om mensen te bezoeken, waar we normaal niet aan toe zouden komen. Onze vroegere buren, ex-collega’s ... Helaas niet iedereen die we zouden willen zien. Sorry voor degenen die we deze keer oversloegen.

Na eerst een onderhoudsbeurt van de auto op 26 februari en een laatste bezoek aan de tandarts op de 28e, staat “inpakken” op 1 maart gepland.
Het vertrek zal dan afhangen van de verder weersomstandigheden. Zowel hier, onderweg als in Bulgarije.