Muiterij aan boord

Op zaterdag worden we wakker en zien dat we vanuit Tanger richting Frankrijk varen. Tijdens de nacht hoorden we wel het een en ander, maar de stop in Tanger ging aan ons voorbij. We sliepen. De dag verloopt rustig, we zetten ons op het dek en genieten van de zon.

Zondag horen we dat er zaterdagavond tot laat relletjes en discussies zijn aan boord. Niemand van de bemanning kan namelijk vertellen wanneer we in Sète zullen aankomen. De één zegt zondagavond, een ander maandagochtend. Deze onzekerheid maakt de mensen onrustig. De aankomst stond gepland op zondagochtend 12 uur, maar door de vertragingen wordt het sowieso later. Veel mensen moeten maandag weer werken en de kinderen moeten naar school.

De geruchtenmolen draait de hele dag op volle toeren. Er wordt gezegd dat we de haven van Sète niet binnen mogen omdat de douaniers niet werken op zondag of dat de maatschappij waar we mee varen, GNV, enorme schulden heeft tegenover de haven en dus de niet binnen mag varen……
Rond 15u, zien we dat de boot omkeert en wordt er ons gemeld dat we naar Barcelona varen.
In eerste instantie vertelt men ons dat we hier stoppen zodat mensen die niet willen wachten tot maandagochtend en van de boot willen, de kans krijgen om dit te doen. Maar hoe moet dat… alle auto’s staan door elkaar en iedereen blokkeert iedereen in de “garages”?

Om 17u meren we aan maar er gebeurt niets. We zien een lege bus aankomen en politie. Er wordt gemeld dat alle passagiers die “te voet zijn”, dus geen auto bij zich hebben, het schip dienen te verlaten. We hebben geen idee of dit effectief gebeurt of niet.
Er wordt niet gecommuniceerd, niemand weet iets met zekerheid en iedereen speculeert. We spreken een vrouw die vertelt dat haar man door 14 Nederlanders is aangevallen omdat hij met zijn voertuig de trucks blokkeerde en niet wilde wijken. Ook zouden zij de ruit van zijn auto hebben ingeslagen.

Rond 20u zien we een aantal van de woestijnmastodonten van boord gaan, maar verder niemand.
Op dat moment wordt er ook gemeld dat “alle” passagiers moeten uitschepen. Dat Barcelona de eindbestemming is.

Er is grote opstand. De meesten weigeren te vertrekken omdat ze betaald hebben tot Sète en blokkeren zo degenen die wel van boord willen. Wachten, spanning, bekvechterij. Onze spullen liggen al in de auto, wij willen graag weg uit dit tumult. Barcelona ligt op 300 km van Sète, de boot vertrekt niet, dus hoe sneller we eraf zijn en rijden, hoe sneller we in ons eigen bed liggen.

Rond middernacht wordt ons gezegd dat we terug naar de cabines kunnen, dat we kunnen slapen en dat de volgende morgen de Marokkaanse en Franse ambassadeur naar het schip komen om de problemen op te lossen. Wij halen onze spullen weer uit de auto en gaan naar bed.
We slapen met een gerust hart, tot om 3u in de ochtend iemand door de gangen loopt en roept dat de wagens door de politie worden weggesleept.
In de garages zijn inderdaad een 30 tal “Guardia Civil’s” aanwezig, met schild, stok, helm en kogelvrij vest. We moeten eraf, willen of niet.

Nog een beetje geroep, drama, foto’s, filmpjes naar facebook , berichten naar twitter, maar eraf, moet iedereen.
Om 4u rijden we op de Spaanse wegen. We komen zonder problemen van de boot, door de douane en klaar. Blij dat we terug vrij zijn.
Tenslotte een heel gedoe voor 300 km verschil en 15 euro péage, maar wel tijd gewonnen. Waren we allen op zondag om 17u van boord gegaan, hadden we 10 tot 12 uur gewonnen. Zo zie je maar. Koppigheid en onbegrip. En vooral, slechte, bijna niet bestaande communicatie.