In beweging

Na een kleine aanpassingsperiode in onze eigen buurt, vertrekken we naar Aït Atmane. Het (ons) dorp in het Atlasgebergte.
Mbarek wacht op ons in Rich, nog dertig kilometer, van het dorp verwijderd. Hij deed boodschappen en we proppen alles, Mbarek en de boodschappen in de al, met kleren en spullen voor de mensen, volgeladen auto.

Zakelijk nieuws eerst. Mbarek brengt Eddy uitgebreid op de hoogte van zijn doen en laten i.v.m. de schapen. Van alle uitleg heeft Eddy onthouden dat: 10 schapen werden aangekocht, ongeveer twee jaar geleden. Door het verkopen, terug aankopen en kweken waren dat er verleden jaar 17. Nu, tien maanden later zijn er opnieuw enkele verkocht en drie bij de geboorte gestorven. Het eindresultaat is toch nog 14 schapen over én geld voor ons opzijgezet, de investeerders. Een derde van de investering is nu terugbetaald. Langzaam maar zeker geraken we er wel uit.
De olijfbomen die we tien maanden geleden met de grond gelijk maakten, hebben weer twijgen van reeds een meter hoog. Nieuwe bomen in wording. Helaas hebben de twijgen nog geen olijven geproduceerd.

Velen onder jullie hebben kleren en speelgoed meegegeven. Dit mochten we allemaal uitdelen en iedereen was zo ongelooflijk blij. Het zag er ook allemaal nog erg mooi uit en voor hen is het alsof het nieuw is. De kinderen in het dorp hebben zo goed als geen speelgoed, dus ook die waren super blij met alles. Namens onze vrienden moeten we iedereen bedanken voor de kleren en het speelgoed. Bij deze dus.
Arjenne heeft van een vriendin materiaal gekregen om oorbellen te maken. De oorbellen die zij op voorhand al heeft gemaakt, zijn in een mum van tijd uitgedeeld. Maar dan begint het pas. Iedereen vindt de oorbellen mooi en er is veel vraag naar. Zo heeft Arjenne zich goed kunnen bezighouden. Op dit moment loopt het hele dorp vol handgemaakte oorbellen, jong en oud. Leuk om mensen blij te maken.

Mbarek neemt ons mee de berg op. Voor ons, met stapschoenen, 2 ,5 uur klimmen. Mbarek doet dit in een half uur op zijn slippers. Haha. Eenmaal bovenop de berg is het totale stilte, heerlijk. We zoeken een plaatsje, maken Tajine, drinken thee, eten en beginnen aan de afdaling aan de andere kant van de berg. Griezelig. Zoveel stenen die onder je voeten vandaan glippen en waar je door naar beneden kunt glijden. Maar we komen weer veilig in het dorp aan.

Ook dit keer worden we weer bij verschillende mensen uitgenodigd om te eten. Op zich allemaal erg leuk, ware het niet dat er pas erg laat gegeten wordt. Om 20 uur wordt er aan de couscous begonnen, met wat geluk eten we dan om 22.30 uur. Eén keer aten we pas om 24 uur ’s nachts. Voor ons veel te vermoeiend en ook niet zo gezond voor het lichaam.
Na een week nemen we weer afscheid en rijden terug naar Oujda. Telkens wanneer we vertrekken, zegt Eddy dat het een week Ramadan wordt voor ons. Vinden ze geweldig. Al dat eten, de zoete thee, het brood etc. Het komt uiteindelijk je oren uit.

Na enkele dagen Oujda, het overhandigen van de laatste babykleding en speelgoed voor Rahma, dochtertje van Yahyah en Karima, zijn we weer de piste in. Deze keer naar Saïdia, aan de kust.
Hier huren we voor enkele dagen een appartementje en maken lange, heel lange strandwandelingen, eten op tijd en niet te veel. Ramadan.
We zitten in een bewaakte residentie, zoals elke residentie hier. Mooi plekje, drie zwembaden (waarvan 2 leeg) en mooi onderhouden tuinen. De appartementen zien er leuk uit op foto, maar stel je er niet te veel bij voor. Niet geïsoleerde bakstenen en beton kunnen heel gehorig zijn. Gelukkig is het nu buiten het seizoen en is er niet te veel hinder…behalve dat we de eerste avond bij de buurman gingen bellen om hem te vragen zijn muziek wat zachter te zetten. Gelukkig was dat geen enkel probleem.

Saïdia staat in de brochures bekend als de “Blauwe Parel van de Middellandse zee”. Het gaat hier waarschijnlijk om oude brochures want nu is het een beetje anders.
De zee is nog steeds mooi blauw. Het strand…15 km strand, is gelijk aan 15 km afval. Plastic flessen en allerhande. Binnen enkele seizoenen gaan de “mensen” die hier in de zomer komen, echt moeten zoeken naar een plasticvrije 2 vierkante meter om te zitten. Misschien gaan ze dan beginnen opruimen?
Deze beschrijving is helemaal niet overdreven, we geloven onze ogen niet en zijn heel erg teleurgesteld in, … “de mens”.
Geen enkele regering, geen enkele politiemacht of leger kan dit probleem oplossen. Het is “de mens” die milieubewust moet worden en dit oplossen. Helaas, daar zijn we nog heel ver van verwijderd.
Telkens als we in Oujda zijn, komen we wel even naar de zee. We vroegen ons altijd al af hoe het is om in zo’n residentie te verblijven en nu weten we het.
Dit, gecombineerd met de strandbeleving, betekent voor ons eigenlijk: “Saïdia? Nooit meer. Te triest, te frustrerend”. Zo mooi, zo schilderachtig en zo ondankbaar verwaarloosd door de massa.
Morgen nog een nachtje hier en dan terug naar Oujda. Nog maar zelden hebben we zo naar onze “thuis” verlangd.

Foto's komen zo snel mogelijk. Slecht internet hier.
We zetten er hier maar een paar. De rest vind je weer op https://eddyandarjenne.wordpress.com/.... ooit, als we beter internet hebben. :-(