Weer die auto

Hier volgt een redelijk ingewikkeld verhaal over de hulp die we ontvingen bij een serieus probleem.
Op zondag 31 juli vertrekken we naar Bucharest (Roemenië) om Michaël (zoon van Arjenne) en Lies op te halen aan de luchthaven. Alles verloopt goed tot we hier terug aankomen. Terwijl Eddy de auto op de oprit zet, voelt hij dat er iets niet klopt met de versnellingen. Redelijk moe schenkt hij er verder geen aan-dacht aan.

Op maandagmorgen probeert hij de auto van de oprit naar buiten te rijden, maar de versnellingen blokkeren. Bij toeval geraakt hij toch buiten maar verder is er geen beweging meer in de versnellingsbak te krijgen. Een totaalbeeld van de ramp neemt stilaan vorm in zijn denken. Garagist vinden, maar auto herstellen op enkele dagen tijd is onbegonnen werk. We kennen hier niks en maar weinig mensen uit het dorp kunnen ons hierbij helpen.
“Hoe moeten die twee terug naar de luchthaven” is de voornaamste vraag. Trein, bus, tram nemen is hier heel moeilijk en als je dan ook nog eens de grens over moet…. een heel groot puzzelwerk en tijdverlies.
Tweede opdoffer: als het om de koppeling gaat, wordt dit een hele grote streep door de rekening i.v.m. de werken in uitvoering.

Ok, …..een idee, we huren een wagen voor enkele dagen. Reparatie zien we later.
We zitten echter in volle seizoen en de vier of vijf firma’s die we contacteren, hebben geen auto’s ter beschikking. Oei, oei, oei.
Eddy vraagt Ilyan, de zoon van Todor (de ondernemer, de baas) of zij geen firma kennen die wagens verhuurt.
En dan, dan begint het spel te rollen. Todor zoekt en vindt een dealer en laat tus-sendoor ook weten dat Eddy “breaks his nerves”. Normaal gezien is er geen auto beschikbaar, maar omdat hij goed bevriend is met de baas van de firma, wordt hier toch een beetje knip en plakwerk gemaakt met de reservaties. Als Eddy ze-ker is dat de auto op vrijdagmorgen terugkomt, kan het lukken. Normaal gezien laat deze dealer ook niet toe dat zijn klanten de grens oversteken, maar Eddy, omdat hij vriend is van Todor en Todor vriend van de baas, mag dat WEL.
EN, wanner je een wagen huurt en je wil ermee over de grens, vraagt elke dealer een supplement van 60-90€. Hier niet. Enkel “let op en doe geen domme dingen”.

Dus, dinsdagavond rijdt Eddy met de werkers mee naar Ruse. Bij de dealer wacht Todor op hem en doet de onderhandelingen. Eddy komt thuis met een leuke Opel Astra 2011. Die gebruiken we dan om een dagje naar Emen Canyon (volgend verslag) te gaan en op donderdagavond naar Bucharest te vertrekken. We slapen ter plaatse en om 3.30u brengen we Michael en Lies naar de luchthaven en rij-den, zoals beloofd op vrijdagmorgen, terug naar Ruse. Rond 7.30u zijn we terug bij de dealer, Todor is er om te zien of Eddy de waarborg wel terugkrijgt en de werkers zijn er om ons terug mee te nemen naar huis.
Fantastisch en fantastisch goed verlopen. Blij dat we weer van de wagen af zijn want, tja, rondrijden in Bucharest met een leuke wagen die niet van jou is, is toch niet geruststellend.


Ondertussen krijgt Eddy, na een beetje prutsen en klungelen, weer beweging in de versnellingen van onze Kia. Vandaag (nog steeds vrijdag) maakt Todor, die vroeger mekanieker was, een ritje in de auto, samen met Eddy. Conclusie; “Rijd er maar mee!!”.
Volgende week maakt Todor een afspraak met zijn eigen garagist (in plaats van Kia) en dan wordt de wagen eens goed onderzocht.
Het zou heel goed kunnen dat die streep door de rekening niet zo’n dikke streep wordt.