De laatste dagen

Het einde van ons verblijf in Marokko is in zicht. Stilletjes aan beginnen we ons voor te bereiden op onze terugreis naar Europa.
De laatste hand leggen aan de opknapwerken. Spullen inpakken die mee moeten. Mentaal voorbereiden op het “andere” weer…. brrrr en welke kleren we mee terug nemen en op het afscheid nemen van onze vrienden hier.
Maar we zien ook een uit naar het eventjes, in levende lijve, terugzien van onze (klein-)kinderen, familie, vrienden…. Dankzij facetime, whatsapp en skype hielden we virtueel contact, maar dat is toch niet hetzelfde.

Vorige week hebben we een dagje “ISTERAHA” (pauze) ingelast en zijn we naar Saidia geweest. DE toeristische trekpleister aan de Middellandse Zee, ook wel “de blauwe parel” genoemd. Het ligt op ongeveer 50 km van Oujda, pal aan de grens met Algerije. Deze grens is sinds 1994 gesloten. Op één van de foto’s zie je een plaats waar de grens heel dichtbij is. Een weg in Algerije, met Algerijnse vlaggen en een weg in Marokko met Marokkaanse vlaggen. Marokkanen en Algerijnen komen hier op een parkeerplaats staan om naar elkaar te zwaaien.

In de zomer blijven wij weg uit Saidia want dan kun je er, net als aan de Belgische kust, over de koppen lopen.
Dit keer is het echt leuk. Niet te veel volk en niet té warm. Het water is ook niet té koud maar wij laten ons niet verleiden om te zwemmen. Hier en daar zien we een paar “diehards” die een duik wagen. Enkel onze voeten hebben het genoegen.
Ook in de Soek is het aangenaam kalm. De winkels zijn open, maar we worden niet binnen gesleurd zoals vaak gebeurt in toeristische plaatsen. Een vriendelijk goedendag en “Marhaben” (welkom) en daar blijft het bij. Heerlijk.

Een kleine anekdote.
We beslissen om tajine op houtskool te eten op een terrasje. Tijdens het wachten zien we de tarievenkaart ergens aan de muur hangen. Alles in het Arabisch. We beginnen alle prijzen te lezen. Luid genoeg, zodat iedereen aanwezig beseft dat we Arabisch kennen en de prijzen kunnen lezen, want “ze gaan ons niet liggen hebben”, denken we. We hebben berekend dat we voor de tajine en twee cola’s een 84 dirham moeten betalen.
Op het moment van betalen, moet Eddy 65 dirham geven. 6,5 euro.
Eddy, eerlijk: “ben je zeker?”. De uitbater, al even eerlijk en met glimlach: “ja hoor, de prijzen die je daar ziet (hij dacht; die je zo mooi hebt opgezegd), zijn de prijzen voor de zomer. Wanneer er veel toeristen zijn. Nu betaal je de gewone prijs”.
Eddy moest even stilstaan bij de ingebakken Europese wantrouwigheid tegenover de spontane eerlijkheid van veel mensen hier. We zijn hier blijkbaar nog niet lang genoeg om ontwend te zijn.