Oujda

Oujda

Op zaterdag 7 oktober rijden we van Luxemburg naar Balaruc Le Vieux, een paar kilometer van Sète verwijderd. We brengen onze tijd door met een verkenning van de omgeving en spenderen een groot deel van deze tijd in Sète. Daar liggen de herinneringen van februari 2016, eerste etape en aanvang van ons avontuur.
Aangezien we nu doorwinterde reizigers zijn, doen we op maandag voormiddag de boodschappen om mee te nemen op de boot. Eten en drinken voor drie dagen zodanig dat we maar één keer naar het restaurant van het schip hoeven te gaan.

Dan volgt het lange wachten voor het inschepen en het vertek. We zijn ondertussen wel gewend aan alle gebeurtenissen voordat je in je cabine bent, maar de boot die (op tijd) in beweging komt en langzaam wegvaart dat blijft toch een heel speciaal moment.
Het programma aan boord is als volgt: dag 1 inschepen en, afhankelijk van het uur van vertrek, een beetje rondhangen, het schip verkennen, naar het land kijken dat zich verwijderd en..slapen.
De volgende dag kun je je paspoort laten controleren, afstempelen en de douanepapieren voor de wagen in orde brengen. Dat zijn twee verschillende ambtenaren, zittend aan een tafeltje in twee verschillende ruimtes. Duur van het gebeuren: reken maar een hele voormiddag als je op tijd bent.
De paspoorten gaat snel, we waren er snel bij. Daarna, de wagen. Hier hoort de gebruikelijke herrie bij. Slimmerikken die de rij van 70 tot 100 mensen voorbij willen en komen aanzetten met hun “mindervaliden-kaart” (deze keer zelfs eentje van wie de echtgenote eigenlijk minder valide was, maar niet in de rij stond). Of een of andere smoes.
Gelukkig worden ze telkens door de waakzame ambtenaar en onder het luide protest van de andere wachtenden, teruggestuurd. Om dan nog eens een tweede of derde poging te wagen. Allemaal heel interessant om te bestuderen. Telkens weer hetzelfde.
Dit alles om daarna rond te hangen en te ijsberen op het schip. Het is geen cruise, geen activiteiten voorzien dus. Voor ons geen probleem. Wij genieten van de rust, geen internet, lezen, rondwandelen, de zee bekijken soms een paar gesprekken met mede reizigers.

De aankomst in Nador verloopt vlot, behalve een stresserend moment waar Eddy de wagen niet direct vindt, tussen alle hoog opgestapelde bestelwagens. Daar horen we bij omdat we een dakkoffer hebben. Categorie 2 heet dat. Hoger dan 1,90m.
Daarna vlot door de douane, geen wachttijd (als bij wonder), zelfs de dakkoffer niet moeten openen.
Om 15.30u, plaatselijke tijd zijn we “thuis”. Het gebruikelijke binnengewaaide woestijnzand wacht ons op. Kuisen, poetsen, uitladen. Daarna koffie en koekjes bij Sabah en Kader, ja, buren. Daarna nog naar de stad, simkaart laden en slapen.
De dag erna moeten we terug naar de stad, belastingen voor het huis betalen. Daarna eten bij Naima en Ahmed, heu, buren. Dat was donderdag, we werden uitgenodigd omdat ze zo blij zijn dat we terug zijn. Ook voor de volgende dag worden we bij hen uitgenodigd, want dan is het couscous-dag.
Vrijdag had Eddy zijn eerste boete (eerste van deze periode). Niet volledig gestopt bij een stopteken. Meestal, want boetes gaan vlot hier, komt Eddy eronderuit met een beetje blabla en sorry’s en een beetje Arabisch…deze keer niet. 40 euro, PV ingevuld een beetje gepraat met de politieagent die dan op het laatst zegt: “Welkom in Marokko meneer”…zowel Eddy als de agent vonden dit redelijk grappig, maar, beleefdheid voor allles hé.
Gisteren nergens uitgenodigd en vandaag bij Fatna en Abdoullah, overburen. Het eten is hier zoals gewoonlijk té veel. Vlees met pruimen, salade met rijst, maïs, rozijen etc.., couscous met noten en rozijnen, een overdosis fruit. Allemaal wel heel lekker.

Ondertussen hebben we alle meegebrachte kleren en speelgoed die de mensen in België en Nederland meegaven, uitgeladen, gesorteerd en vandaag wordt een deel terug ingeladen.
Het deel dat naar het (ons) dorp moet.
We beseffen stilaan dat we ondertussen een mini hulporganisatie zijn geworden, da’s leuk.
Misschien moeten we ooit ook zo’n grote bestelwagen aanschaffen, dan zal het geen probleem meer zijn om hem terug te vinden op het schip.

Morgen vertrekken we naar Aït Atmane, het dorp, waar onze vrienden zijn, de olijfbomen, de bergen en waar eigenlijk ons hart ligt.