Acclimatiseren

Oujda is een leuke stad. Of het zo gaat blijven weten we niet. Telkens wanneer we terug hier zijn stellen we vast dat de stad weer eens gegroeid is. Overal komen er wijken bij, er wordt nog steeds gebouwd en zo te zien gaat dit nog jaren aanslepen. Gelukkig ligt onze buurt aan de rand van de stad en als ze hier nog willen bij bouwen zitten ze in Algerije. De kans bestaat dus dat het hier een beetje blijft zoals het nu is. Hoewel, verschillende bewoners beginnen deze keer in de hoogte bij te bouwen.
Kortom, alles is altijd in beweging.

Ondanks het feit dat we leuke buren hebben, dat we ons helemaal geaccepteerd voelen, dat dit ook “onze” buurt is, hebben we toch telkens weer een tijd van aanpassing nodig. We zitten hier tenslotte in Afrika en, ja, dat is niet Europa.
Meestal duurt dit ongeveer een week en dan voelen we ons helemaal terug thuis.
Deze keer was het een beetje anders.
Een goede raad, als je naar Afrika gaat en je weet dat je even moet aanpassen, begin dan niet onmiddellijk, de eerste dagen al, administratieve zaken te regelen. Dat wordt één grote frustratie en geloop van links naar rechts, wat maakt dat je aanpassing eronder lijdt en je het op een gegeven moment niet meer ziet zitten.
Voorbeeld: voor een bepaalde aangelegenheid verteld de beambte ons dat we drie (3), kopieën van onze paspoorten nodig hebben.
Ok, doen we, geen probleem. De dag erna zijn we terug bij het bureau, fier, met onze kopieën. Echter, er zit een andere ambtenaar en die vertelt ons dat die kopieën officieel gemaakt moeten worden met fiscale zegels en handtekeningen. We moeten naar het gemeentehuis.
Ander voorbeeld: we willen fatsoenlijk internet, dus we gaan voor ADSL. Aantrekkelijke aanbieding om de drie maand te vernieuwen. Ideaal voor ons, reizigers.
Voor een ADSL modem moet je een telefoonlijn, MAAR, om een telefoonlijn te activeren moet je bewoner zijn, moet je een verblijfsvergunning hebben. Eigenaar van een huis zijn is blijkbaar niet genoeg.
Maar wij weten ondertussen dat als je een verblijfsvergunning wil, krijg je die na de nodige paperassen en (waarschijnlijk) tijd…MAAR…eens je bewoner bent, heb je na verloop van tijd niet meer het recht om met een buitenlandse nummerplaat te rijden. Je moet je wagen dus invoeren en dat kost dan de waarde van jouw wagen, maal twee. Dus laat dan maar. We vinden wel een oplossing, later. Vb: Internet via satelliet. (iemand hier bekend mee? Laat maar weten).

Dit alles om maar te zeggen dat onze gemoedstoestand een beetje op een laag pitje stond. Gelukkig zorgen de buren en vrienden voor de nodige afleiding. De dagen dat we thuis eten, zijn zeldzaam. Eén van de dagen aten we zelfs ’s middags couscous bij één buur en ‘s avonds nog eens bij een andere buur.
We hebben al verschillende uitstappen met buren gemaakt en ook gewoon met zijn tweeën.
Aangezien we deze keer niet willen “werken”, geen schilderwerk, geen renovatie, ..niets, hebben we tijd om de omgeving rond Oujda te verkennen. Eens buiten de stad is er heel veel moois te ontdekken. Om maar iets te noemen, de weg Oujda, Touisit, Tiouli en dan Jerrada, zegt jullie waarschijnlijk niks, maar is een prachtige route. Bergen, boerderijtjes, telkens weer afwisselende landschappen.

Al die dingen zijn leuk om te doen, maar je leest het, we moeten creatief zijn om niet in verveling te vervallen, onze dagen niet op facebook te spenderen of volgepropt worden met tajine, couscous en thee. En telkens brood erbij.

Kortom, het wordt hoog tijd dat we de stad een beetje achter ons laten en vertrekken naar het Atlas gebergte. Naar “ons” dorp bij de schapen, de olijfbomen en onze vrienden ginder.
Ook, wanneer je in de, zogenaamde, moderne stad de indruk krijgt van: “We krijgen hier niks voor elkaar. Alles loopt stroef, moeilijk,” dan ga je beter naar het dorp. Daar lopen administratieve zaken en internet ook stroef, maar daar verwacht je het. Daar is het normaal en niet prioritair. Helemaal niet belangrijk.

We vertrekken aankomende zondag. Maar we hebben beslist om, voordat we naar het dorp gaan “eindelijk” eens de Sahara te gaan verkennen. De echte Parijs-Dakar Sahara, met zijn dromedarissen en…ja…zand.
Errachidia, de stad dichtbij het dorp, noemt men de poort naar de Sahara “beb el sahra”. Wel, die gaan we dus deze keer door. Naar Erfoud, Merzouga en waarschijnlijk komt daar ergens een dromedaristocht (die men hier nog steeds “kameel “noemen) bij kijken.
Dat zullen we natuurlijk later, uitgebreid vertellen.