Een avontuurlijke terugreis

Een raar fenomeen doet zich voor. We hebben twee dagen gewerkt in 18 graden, heerlijk, maar ineens is het dag drie veel kouder en ’s avonds begint het te regenen. Wanneer we de volgende dag opstaan, heeft het een beetje gesneeuwd. Niet zo leuk, want wij vertrekken weer naar Oujda. Iedereen verklaart ons voor gek. We vernemen dat in de bergen de “sneeuwbarrière” gesloten is, niemand kan en mag erdoor.

Geen probleem voor ons, denken we, dan rijden we wel langs een andere weg. Richting Bouarfa, Boudnib, om de bergen heen. Rond 10 uur neemt iedereen met tegenzin afscheid. Omdat we weg gaan, maar vooral omdat ze het veel te gevaarlijk vinden. En gevaarlijk is het! Het eerste stuk zitten we nog hoog in het gebergte en moeten we gevaarlijke haarspeldbochten nemen terwijl het goed hard sneeuwt. Maar hoe verder we rijden, dus hoe lager we komen, verandert de sneeuw in regen. Vol goede moed vervolgen we onze weg.

Eens Errachidia voorbij stortregent het met regelmatige, hevige buien. Hoe verder, hoe smaller de weg en hoe meer riviertjes we over moeten. Het is namelijk zo dat deze wegen voorzien zijn van bruggetjes van ongeveer 1m boven de waterloop. Bij hevige regenval, loopt het water gewoon over de weg.
Eerst enkele keren door 20 cm stromend water. Dan door 30 cm. Tot we, na een tiental overgangen aan een rij stilstaande voertuigen komen. Het water is te hoog, stroomt te snel. Niemand kan erdoor. Wachten tot de stroom bedaard is de boodschap. Na een half uur en kijkend naar de wolken, beseffen we dat de stroom wel zal bedaren, ooit, maar dat het dan nu moet stoppen met regenen. En dat zit er niet in.

Rechtsomkeer dus, we beslissen terug te gaan naar het dorp. De waterstromen die we op de heenweg overstaken zijn nu ook gezwollen en heviger geworden. Even ziet het er naar uit of we in de val zitten. Maar we zetten door en de wagen gedraagt zich prima. Met een KIA kun je dus door een goede 30-35 cm hevig stromend water rijden. Snel, maar ook niet te snel, zodat je niet meegesleurd wordt. Spannend was dat.

Terug in Errachidia belt Eddy naar Mbarek om te zeggen dat we eraan komen. Hij hoort deze bijna tegen het plafond springen: “Je komt terug, goed!!”
We slapen nog een nacht in het dorp en de dag daarna vernemen we dat de sneeuwbarrière opgeheven is. Er is ’s nachts hard gewerkt aan de wegen.

Tweede vertrek. Voorbij Rich bevindt zich het gebergte waar we over moeten. Het is nog steeds aanschuiven. Om beurten mogen we doorrijden. Eerst de éne richting, dan de andere. Het duurt wel even maar dan begint een prachtig parcours door het besneeuwde Atlas gebergte. Het is 37 jaar geleden dat het zo sneeuwde en wij mogen er deel van uitmaken. Prachtig, majestueus. Foto’s kunnen niet weergeven hoe mooi het is waar we ons in bevinden.

Onze frustratie van de vorige “mislukte” terugkeer smelt als…., ja, sneeuw voor de zon. Tegen de avond komen we heelhuids in Oujda aan, met nog steeds de mooie beelden in ons achterhoofd.
Terugkeren naar het dorp was in vele opzichten DE juiste beslissing. Niet vertrekken had beter geweest, zeg je? Nee hoor, dan hadden we de dolle rit door het water gemist.

Bij het afscheid waren we erg geraakt door wat Aisha (van Mohamed) zei: “ik wil graag iets kopen voor jullie kinderen maar Mbarek verdient geen geld, dus Mohamed heeft alles van de bruiloft moeten betalen, nu is het geld op”.
Zij heeft sowieso al niets en toch wil ze nog iets geven aan onze kinderen, die in het rijke Europa leven.

Telkens als we naar onze vrienden gaan brengen we een paar cadeautjes mee. Zoals kleren voor hun kinderen, shampoo, badschuim, kopjes, handdoeken, keukenhanddoeken. Deze keer had een vriendin allemaal kleine “Nijntjes” gebreid die we mochten uitdelen aan de kinderen. Het maakt hen zo ongelooflijk blij.

Natuurlijk is het beperkt wat we kunnen geven. Daarom dachten wij aan jullie. Misschien heb je spullen die je niet meer gebruikt en weg wilt geven, laat het ons weten.
Kinderkleren zijn het meest nodig, maar zeker ook kledij voor volwassenen (geen korte rokjes ☺). Oude nog werkende GSM’s al was het maar om muziek op te kunnen luisteren. Klein “batterijloos” speelgoed, boekjes, schriften, stiften, pennen, potoden, zeep, afwasmiddel, tandpasta, aanstekers (om het gasvuur aan te steken), keukengerei, borden…..
Je kunt je niet voorstellen hoe blij deze mensen zijn met iets wat wij niet meer kunnen/willen gebruiken.

Dit zal ons laatste verslag zijn vanuit Marokko. Morgen, dinsdag 10 januari, vertrekken we weer richting Europa.

Je vindt het verslag ook weer op onze blog: https://eddyandarjenne.wordpress.com/
Kijk bij Archief en daar vind je al onze verslagen en foto' s terug.

Hieronder een filmpje van onze tweede terugreis.